Wymogi edytorskie
w Wydawnictwie Wydziału Historii UAM
I. Tekst (zawierający kompletne materiały, zakończony i ujednolicony wg poniżej podanych zapisów):
- przygotowany w MS Word
- format A4, marginesy 2,5 cm (górny, dolny, prawy i lewy)
- czcionka tekstu głównego: Times New Roman, wielkość 12, interlinia 1,5
- czcionka przypisów: Times New Roman, wielkość 10, interlinia 1,0
II. Materiały ilustracyjne (z ujednoliconymi podpisami):
poglądowo umieszczone w tekście i przesłane w oddzielnych plikach w miarę możliwości w jak najlepszej jakości (pliki jpg lub tiff o rozdzielczości min. 300 dpi). Jeśli stosowane są odwołania do ilustracji w tekście (ryc. 1 itp.), to należy podać je konsekwentnie do wszystkich z zachowaniem kolejności numeracji.
III. Przykładowy zapis przypisów:
(kolejne pozycje oddzielamy średnikiem; przypis kończymy kropką)
1. autor lub kilku autorów:
A. Pleszczyński, Przestrzeń i polityka. Studium rezydencji władcy wcześniejszego średniowiecza, Lublin 2000, s. 29, przyp. 11.
M. Scheler, Pisma z antropologii filozoficznej i teorii wiedzy, tłum., wstęp i przypisy S. Czerniak, A. Węgrzecki, Warszawa 1987.
M. Strzelbicki, M. Chołodecki, Publiczne prawo gospodarcze. Procedury, Poznań 2010.
2. praca zbiorowa:
Z zagadnień frazeologii, stylistyki i kultury języka, red. S. Bąba, P. Fliciński, Poznań 2006.
3. artykuły lub rozdziały w pracy zbiorowej:
- przy pierwszym powołaniu zapis kończymy konkretną cytowaną stroną/stronami bądź zakresem stron całości cytowanego artykułu lub rozdziału, który podajemy też w bibliografii; można również zastosować zapis: s. 107–139, tu: s. 116–117
- stosujemy [w:] konsekwentnie w całości publikacji
A. Nowakowska, Porównania frazeologiczne (zarys problematyki) [w:] Perspektywy współczesnej frazeologii polskiej. Teoria. Zagadnienia ogólne, red. S. Bąba, K. Skibski, M. Szczyszek, Poznań 2010, s. 77–86.
4. artykuły w czasopismach lub gazetach:
- przy pierwszym powołaniu zapis kończymy konkretną cytowaną stroną/stronami bądź zakresem stron całości cytowanego artykułu, który podajemy też w bibliografii; można również zastosować zapis: s. 107–139, tu: s. 116–117
P. Żytnicki, Bronię tej anarchii, „Gazeta Wyborcza” 2011, 2 grudnia, s. 2.
R. Słodczyk, Znaczenie listu w malarstwie XVII i XVIII wieku oraz w ówczesnej powieści epistolarnej, „Przestrzenie Teorii” 2009, nr 12, s. 165–191.
5. hasło i artykuł w słownikach i encyklopediach:
G. Kreuzer, Udalrich [w:] Lexikon des Mittelalters, Bd. VIII. München–Zürich 2000, k. 1173–1174.
6. materiały internetowe:
T. Przybyszewski, Wyczucie humoru, „Integracja” 2007, nr 4, http://www.niepelnosprawni.pl/ledge/x/11716?print_doc_id=19718 [dostęp: 1.10.2010].
M. Danielewski, O Bolesławie Chrobrym, data zamieszczenia na stronie, https://grzybowskiezimowiska.wordpress.com/artykuly/ [dostęp: 10.01.2015].
Przy kolejnych powołaniach po nazwisku (lub formie tenże itp.) podaje się tylko początkowe słowa tytułu i wielokropek… Zalecane jest skrócenie tytułu do pierwszego rzeczownika (najlepiej do maks. trzech–czterech słów).
Cytując dzieło z poprzedniego przypisu, należy użyć: Tamże/Ibidem. Gdy bezpośrednio po dziele danego autora cytowany jest kolejny jego tekst, zamiast nazwiska autora należy zapisać: tenże/idem, taż/eadem, ci sami/eidem.
Stosuje się konsekwentnie polskie (bądź w innym języku, w którym przygotowywana jest publikacja) lub łacińskie sformułowania i skróty typu: por. – cf.; i in. (i inni) – et al. (et alii) tamże – ibidem; b.m. (bez miejsca) – s.l. (sine loco); b.w. (bez wydawcy) – s.n. (sine nomine); b.r. (bez roku) – s.a. (sine anno)
Jeśli nie podajemy konkretnego zakresu stron (s. 29–38), tylko pierwszą z następnymi, to stosujemy skrót nast. lub nn., przyjmując jeden z tych zapisów dla całości publikacji:
Polskie szkolnictwo wyższe. Stan, uwarunkowania i perspektywy, red. A. Matysiak, Warszawa 2009, s. 81 i nast.
lub
P. Kozarzewski, Prywatyzacja w krajach postkomunistycznych, Warszawa 2006, s. 58 i nn.
Jeśli korzystamy z tłumaczenia, to podajemy autora przekładu, wybierając jeden ze skrótów (tłum., przeł. lub przekł.) dla całości publikacji.
Praktyczny słownik biblijny, red. A. Grabner-Haider, tłum. T. Mieszkowski, P. Pachciarek, Warszawa 1995.
Jeśli korzystamy z dzieła w innym języku niż język publikacji, to cały zapis (informacja o redaktorach, tłumaczeniu, skróty tomów, zeszytów itd.) podajemy w języku oryginału, poza [w:], s. i przyp., które pozostają w języku, w którym przygotowano publikację bądź jej część (artykuł w czasopiśmie):
Zob. Der Brockhaus in fünfzehn Bänden, hrsg. v. M. Strzysch, J. Weiß, Bd. 9, Leipzig–Mannheim 1998, s. 47 i nn.
Cf. Klemensas Romietis, Laiškas Korintiečiams [in:] Bažnyčios Tėvai. Nuo Apaštališkųjų Tėvų iki Nikėjos Susirinkimo. Antologija, vert. D. Alekna, V. Ališauskas, Vilnius 2003, p. 34.
IV. Bibliografia
Stosuje się układ alfabetyczny wg nazwisk autorów, a następnie alfabetycznie wg tytułów w wypadku kilku pozycji tego samego autora. Najpierw należy zamieścić nazwisko, a potem inicjał imienia bądź pełne imię autora. Zapis kończymy kropką:
Giddens A., Nowoczesność i tożsamość, tłum. A. Szulżycka, Warszawa 2001.
Zysk T., Orientacja prorozwojowa [w:] Orientacje społeczne jako element mentalności, red. J. Reykowski, K. Skarżyńska, M. Ziółkowski, Poznań 1990.
Kolejne wydania zaznaczamy słownie (wyd. 2) lub cyferką w indeksie górnym przy dacie wydania:
Lexikon für Theologie und Kirche, ed. by W. Kasper et al., vol. 3, Freiburg–Basel–Rom–Wien 19953.
Zapis archiwaliów i opracowań źródłowych przygotowują autorzy lub redaktorzy naukowi.
Jeśli w zapisach stosowane są skróty, to należy sporządzić ich wykaz lub poprzedzić skrótem zapis w bibliografii, lub zawrzeć tę informację przy pierwszym przywołaniu w przypisie, np.: Dokumenty kujawskie i mazowieckie przeważnie z XIII wieku (dalej DKiM), wyd. B. Ulanowski, Kraków 1887, nr 1.
V. Cytaty
Cytaty należy podawać w oryginale. Można też uzupełnić je tłumaczeniem (np. w przypisie), koniecznie z podaniem źródła i/lub autora przekładu lub zamieścić notkę typu: „jeśli nie zaznaczono inaczej, cytowane fragmenty podano w tłumaczeniu autora”. Cudzysłowy należy stosować właściwe dla języka, w jakim powstaje przygotowywana publikacja (dla języka polskiego jest to układ „…”, przy czym znaki należy wstawiać z klawiatury, nie zaś za pomocą podwójnych przecinków i apostrofów).
Zaleca się wydzielenie cytatów dłuższych niż cztery wersy.
VI. Skróty
W tekście i przypisach można stosować ogólnie przyjęte skróty: r. – rok, roku; w. – wiek, wieku; także: np., itd., itp., m.in. lub pełne wersje. Zaleca się w tym względzie konsekwencję w obrębie całości tekstu (bądź co najmniej artykułu w czasopiśmie)
VII. Zapis dat
Daty w tekście i przypisach można zapisać cyfrowo 15.07.1410 r. z zastosowaniem cyfr rzymskich dla miesięcy, np. 15 VII 1410 r. lub słownie np. 15 lipca 1410 r. (zwłaszcza gdy nie jest podana data roczna). I tu pożądana jest konsekwencja, podobnie jak w wypadku wyboru danej wersji określeń typu: szesnastowieczny/XVI-wieczny; lata trzydzieste / lata 30. (nie: lata 30-te); pierwsza połowa (nie: poł.) jedenastego wieku / 1. połowa XI w. itp.; podobnie w wypadku numeracji wojen („druga/II wojna światowa”), nazw soborów (drugi/II sobór watykański) itd.
UWAGA !!!
Podany powyżej rodzaj zapisów jest przykładowy. Jeśli np. w czasopiśmie przyjęto inny sposób lub autor zastosował w swojej publikacji swoisty zapis (np. wersaliki w nazwiskach), to może tak pozostać. Podstawową zasadą jest konsekwencja stosowania przyjętego zapisu.